Logopeda poleca ćwiczenia oddechowe. Do ćwiczeń potrzebne będą: słomka, piórko, papierowe kuleczki, kłębuszki waty, balonik. Zachęcam do wspólnej zabawy.

I Ćwiczenia oddechowe

• Wdech nosem , wydech ustami
• Unoszenie rąk w górę podczas wdechu, spokojne opuszczanie rąk przy wydechu
• „Studzimy zupkę „- dmuchamy na dłonie
• Wydmuchiwanie baniek mydlanych przez słomkę
• Dmuchanie na lekkie przedmioty np. piórko, kłębuszki waty, papierowe kulki ( można dmuchać przez słomkę)
• Wykonanie wdechu i zdmuchanie świeczki (powoli, szybko) na wydechu
• Wykonanie wydechu wymawiając „s” raz ciszej, raz głośniej
• Nadmuchiwanie balonów

 

II Ćwiczenia rozumienia wypowiedzi.

• Wykonywanie poleceń
• Niedokończone zdania

Proszę, aby rodzic odczytał zdanie a dziecko dokończyło

np. Domek, wieżowiec to budynki.

Na koniec ćwiczeń dziecko może powtórzyć za rodzicem dokończone zdania.

Dokończ zdania:

1. Jabłko, gruszka, śliwka  to………….
2. Świerk, dąb, sosna to……………….
3. Lalka, mis, samochód to……………
4. Kalosze, tenisówki, klapki to……….
5. Kanapka, zupa, pizza to…………….
6. Pies, kot, mysz to……………………
7. Chłopiec, pani, dziecko to…………..
8. Róża, tulipan, mak to……………….
9. A, B, C, D, E to ……………………..
10.  Marchewka, burak, kapusta to…………..
11.  5, 1, 7, 2 to………………………………
12.  Szafa, fotel, biurko to………………….

Pozdrawiam serdecznie

Logopeda

Justyna Fiołka

 

 

Logopeda poleca ;-)

Aby ładnie mówić , musisz gimnastykować swój język, wargi , podniebienie, gardło.

Ćwiczenia należy robić codziennie, najlepiej przed lustrem.

Ćwiczenia języka

• Język unosimy do nosa i opuszczamy na brodę (ruch języka w pionie)
• Wahadełko z języka (ruch języka w poziomie) język wędruje od lewego kącika ust do prawego kącika ust
• Wypychanie policzków językiem (ruch języka w poziomie)
• Lizanie warg (ruch okrężny języka)
• Mycie ząbków językiem (ruch okrężny języka)
• Malowanie językiem podniebienia od zębów w głąb jamy ustnej (ruch języka w pionie)
• Kląskanie językiem „robimy konika” (ruch języka w pionie)
• Przeliczanie ząbków – dotykanie czubkiem języka górnych zębów od wewnętrznej strony (ruch języka w pionie)

Ćwiczenia warg

• Przygryzanie dolnej a następnie górnej wargi
• Parskanie wargami
• Uśmiech przy zaciśniętych zębach - dzióbek (wykonujemy ruchy naprzemiennie)
• Wysyłamy całuski
• Ustawienie warg tzw. „dzióbek” następnie skręcanie w lewo i w prawo

Ćwiczenia podniebienia i gardła

• Wysunięty język z buzi i głośno wymawiamy     aaaaa
• Chrapanie
• Głośne przełykanie śliny
• Napinanie policzków (wciągamy powietrze i wypuszczamy)
• Wciąganie policzków między zęby
• Buzia szeroko otwarta i wymawiamy głoskę    kkkk

Zachęcam do obejrzenia filmiku pt.” Logopedia na wesoło”.

https://youtu.be/Lod1r88h61I

Powodzenia !

 

 

 

 

 

 

                             

Drodzy Rodzice i kochane dzieci!!!

W tak trudnym czasie, z którym musimy się zmierzyć podczas walki z epidemią nie musimy się nudzić. Co jakiś czas będziemy zamieszczać materiały do edukacji domowej. Mamy nadzieję, że razem pokonamy złego przeciwnika jakim jest koronawirus. Tęsknimy za Wami i życzymy dużo zdrowia i cierpliwości :)

I sposób na czas w domu:
Masy sensoryczne i plastyczne – masa solna
Składniki:
*mąka,
* sól,
*woda,
* ilość: 2:2:1, czyli tyle samo mąki co soli i połowę mniej wody.

 

 

 

KSZTAŁTOWANIE NORM SPOŁECZNYCH

 

Dzieci w przedszkolu powinny czuć się bezpiecznie, a relacje między wszystkimi członkami społeczności przedszkolnej mają być oparte na wzajemnym szacunku i zaufaniu. 
Dzieci powinny także wiedzieć, jakich zachowań się od nich oczekuje.

Głównym zadaniem przedszkola w zakresie respektowania norm społecznych i kształtowania postaw jest podejmowanie działań wychowawczych i profilaktycznych mające na celu eliminowanie zagrożeń oraz wzmacnianie właściwych zachowań. Działania te mają prowadzić do kształtowania się postawy odpowiedzialności dzieci za działania własne i podejmowane w grupie. Podejmowane działania wychowawcze i profilaktyczne podlegają monitorowaniu, a w razie potrzeby są modyfikowane. 

Nasza placówka realizuje działania wychowawcze i profilaktyczne, które są dostosowane do potrzeb dzieci i środowiska. Działania naszego Przedszkola zapewniają dzieciom bezpieczeństwo fizyczne i psychiczne, a relacje miedzy wszystkimi członkami społeczności przedszkolnej są oparte na wzajemnym szacunku i zaufaniu.

Jednym z podstawowych warunków prawidłowego procesu rozwoju jest poczucie bezpieczeństwa, sensu i rozumienia oraz akceptacji tego, co się dzieje wokół nas. Aktywność poznawcza nierozerwalnie wiąże się z psychicznym dobrostanem, dlatego jest istotne, aby dbać również o klimat, w jakim ta aktywność zachodzi.

Wymaganie dotyczące respektowania norm społecznych w przedszkolu okazuje się wyzwaniem tam, gdzie należy przekroczyć pierwszą intuicję wiążącą treść wymagania po prostu z kształtowaniem i z zachowywaniem dobrych obyczajów. 
Wyzwaniem jest sposób kształtowania owych obyczajów. Lektura charakterystyk wymagań kieruje naszą uwagę na dwa trudne w realizacji aspekty. Po pierwsze postawy dzieci buduje się przez działania, a nie przez słowa. Program wychowawczy nie opiera się zatem na pogawędkach i kazaniach, lecz na doświadczaniu znaczenia wierności takim lub innym wartościom w praktyce. Stąd silne akcentowanie „działań wychowawczych” w treści omawianego wymagania. Po wtóre nauczyciel wychowuje własnym przykładem. Wychowanie zatem polega na wychowywaniu siebie na oczach innych. 
Drugie wyzwanie to ulokowanie norm społecznych w kontekście „wzajemnego szacunku i zaufania”. Realizacja zadań wychowawczych przedszkola powiedzie się tylko wówczas, gdy równolegle przedmiotem zabiegów pedagogów będzie budowanie pogłębionych relacji z wychowankami.

Realizacja przedstawionych zadań odbywa się przy czynnym udziale procesów wspomagania rozwoju i edukacji dzieci.

Pobyt dziecka w przedszkolu jest zorganizowany według zalecanych
i przestrzeganych proporcji zagospodarowania czasu. W odniesieniu do ramowego rozkładu dnia przewidziany jest czas na zabawy ruchowe, zabawy sprzyjające rozwojowi zainteresowań dzieci, zaś zajęcia dydaktyczne realizowane są zgodnie z wybranym  programem wychowania przedszkolnego. Procesy wspomagania rozwoju i edukacyjne są przez nauczycieli planowane i obejmują m.in. opracowanie kalendarza imprez, współpracę z rodzicami, a także współdziałanie w zespole nauczania przedszkolnego.

Stosowane metody pracy nauczycieli są podporządkowane indywidualnym potrzebom edukacyjnym i rozwojowym, a rodzice informowani są o postępach swoich dzieci.

 

 

***************************************************************************

 

 

Materiały źródłowe:

 

Oświata jako miejsce zmiany. Ramy promocji równości i przeciwdziałania niesprawiedliwości., Kathleen Lynch (link do PDF) 

„Szkoła ucząca się” a wyzwania przeciwdziałania dyskryminacji, Magdalena Chustecka (link do PDF) 

Wyzwania dla szkoły różnorodnej. Wstępna analiza mechanizmów wykluczania dzieci i rodzin migranckich w strukturach szkoły w Polsce., Katarzyna Kubin, Jan Świerszcz (link do PDF) 

„Ewaluacja w nadzorze pedagogicznym .Konteksty” str. 91 , Jakub Kołodziejczyk (link do PDF) 

Wartości i normy jako podstawa funkcjonowania szkolnych społeczności , Urszula Gralewska, Norbert Karaszewski, Laura Piotrowska, Katarzyna Salomon-Bobińska (link do PDF) 

Normy społeczne i ich respektowanie , Piotr Sztompka (link do PDF) 

Rzecz o działaniach antydyskryminacyjnych , Małgorzata Jonczy-Adamska (link do PDF) 

https://www.npseo.pl/action/requirements/15-17wymaganie5_ksztaltowane_sa_postawy_i_respektowane_normy_spoleczne

https://monitorprzedszkola.pl/artykul/ewaluacja-wymagania-ksztaltowane-sa-postawy-i-respektowane-normy-spoleczne

 

 

 

 

 

 

                                          

 

Procesy wspomagające rozwój mowy dziecka.

Gdy dziecko kończy 3 lata, w rozwoju jego mowy następuje  „okres swoistej mowy dziecięcej”, który trwa od 3 do 7 roku życia. Poprzedzające go okresy to:

• okres melodii (od 0 do 1 roku życia),                                                                  
• okres wyrazu (od 1 do 2 roku życia),
• okres zdania (od 2 do 3 roku życia).

 

W trzecim rok życia rozpoczyna się okres intensywnego rozwoju mowy, który wspólnie wspierają rodzina i przedszkole. Dziecko trzyletnie potrafi już porozumieć się z dorosłymi, ale jego wymowa nie jest jeszcze tak ukształtowana jak np. sześciolatka.  

 

3 rok życia	4 rok życia	5 rok życia	6 rok życia
Wymawia wszystkie samogłoski (zdarzają się zamiany: a-o, e-a, i-y) oraz większość spółgłosek. Cechą charakterystyczną w tym wieku jest zmiękczanie głosek: s-z-c-dz oraz sz-ż-cz-dż, a także zamiana głoski r na j lub l. Dużo głosek umie już wypowiedzieć poprawnie w izolacji, ale w mowie spontanicznej stosuje zamianę na łatwiejsze pod względem artykulacyjnym. Jest to związane z niepełną sprawnością narządów biorących udział w mówieniu.	Utrwalają się głoski s-z-c-dz i pojawia się głoska r, ale jej opóźnienie nie powinno jeszcze niepokoić. Gdy dziecko nauczy się wymawiać r, cieszy się tą umiejętnością i często nadużywa jej, wymawiając np.: rody, rampa, rodówka. Nadal zamienia głoski sz-ż-cz-dż na s-z-c-dz lub ś-ź-ć-dź. Dalej zdarza się upraszczanie grup spółgłoskowych, czyli pomijanie jakiejś spółgłoski, np.: sklep – slep, skarpety – kapety,            mleko – meko.	Zaczynają pojawiać się głoski sz-ż-cz-dż. Dziecko potrafi je poprawnie powtórzyć, choć w mowie potocznej może jeszcze seplenić. Grupy spółgłoskowe nadal bywają upraszczane.	Mowa powinna już być opanowana pod względem dźwiękowym, ale nadal  zdarza się seplenienie i nieprawidłowa wymowa r.
Używa około 1000 słów.	Słownictwo narasta.	Używa coraz więcej słów.	Zasób słów wzrasta do 3000-4000
W słownictwie pojawiają się nazwy barw, kształtów, temperatury, wielkości, ciężaru itp.	Występują już nowe grupy znaczeniowe, bardziej oderwane od aktualnej działalności i uogólnione.	Przyswajane są  wszystkie formy koniugacji i deklinacji. Trudna jest odmian wyrazów rzadziej stosowanych oraz tych, które odmieniają się nieregularnie, np.: Tu jest lew, a tu są lewy.  Tata poszedł do pracy, a potem mama poszedła. Dziecko próbuje znaleźć analogię między znanymi sobie formami odmiany wyrazów, np.:Dam jabłko wujkowi Adamowi i ciociowi Dorotowi.	To zjawisko dotyczy również wymyślania słów na opisanie przedmiotu, zjawiska czy czynności, gdy dziecko nie znajduje w swym zasobie słownikowym gotowej nazwy, np.: prasowacz – żelazko, malownik – malarz, chlebownik – piekarz.
Dziecko rozwija umiejętność mówienia dłuższymi zdaniami, zarówno współrzędnie, jak i podrzędnie złożonymi.	Pojawiają się kolejne formy zdań złożonych podrzędnie.	W 5-6 roku życia wypowiedzi dziecka oprócz formy dialogowej przyjmują również formę opisu i opowiadania, które pobudza dziecko do rozbudowanej reakcji słownej. Choć żywe i barwne, nie zawsze są jednak uporządkowane.	Stosowane zdania przyczynowe dają dziecku możliwość logicznego dowodzenia, ujmowania zjawisk w ich zależności od siebie.

 

 

Pojawiające się w języku dziecka kolejne części mowy pozwalają  zrozumieć i opisać rzeczywistość. Dziecko nazywa przedmioty (rzeczowniki), czynności (czasowniki), cechy przedmiotów i czynności (przymiotniki i przysłówki), stosunki między przedmiotami
i czynnościami (przyimki i spójniki).  Wzrasta również ilość wyrazów określających czynności umysłowe i współdziałanie dziecka z otoczeniem. Pojawiają się nowe formy wypowiedzi.

 

Psycholingwiści wyróżniają trzy fazy w rozwoju formy opowiadania:

• stadium przedmiotów – dziecko ogranicza się do wyliczenia przedmiotów i postaci na obrazku, (np.: chłopczyk, piasek, wiaderko, foremka),
• stadium czynności – dziecko mówi, co się dzieje na obrazku i określa cechy tych czynności (4 – 5 lat), (np.: Chłopczyk bawi się  piaskownicy. Sypie piasek do wiaderka.),
• stadium interpretacji – dziecko  dodaje interpretację sytuacji wyobrażeniowej na obrazku (12 lat), (np.: Mały chłopczyk przyszedł do piaskownicy z wiaderkiem. Chce zrobić babki piaskowe, ale piasek jest suchy i babki rozsypują się).

 

        

Kiedyś wymyśliłam zabawę rozwijającą wyobraźnię i umiejętność opowiadania. Z rozsypanych na stole obrazków dziecko wybiera trzy przypadkowe. Nazywa je i próbuje z nich ułożyć opowiadanie. Pierwszą próbę zawsze wykonuję sama, aby przybliżyć dziecku, jak ma wykonać to zadanie. Następną próbę dziecko wykonuje samodzielnie lub z moją pomocą.  Jedne dzieci stosują schemat opowiadania podobny do mojego. Inne  stosują indywidualną konstrukcję opowiadania. I jedne i drugie doskonale się przy tym bawią. A oto przykład takiego opowiadania. Dziecko wybrało obrazki przedstawiające łyżeczkę, kaczkę   i kałużę i opowiedziało taką historię: Kaczuszka szła po łące na spacer. Padał deszcz i była kałuża. W kałuży coś błyszczało. Kaczka chciała to zjeść, ale to była łyżeczka i nie mogła jej zjeść. I poszła dalej. Zabawę prowadziłam
z pięcio- i sześciolatkami.

      U poszczególnych dzieci występują znaczne różnice w zakresie dojrzałości mowy. Wiek życia nie jest tu w pełni miarodajny. Poszczególne okresy rozwoju mowy mogą przeciągać się u niektórych dzieci, zwłaszcza u tych, które ogólnie rozwijają się wolniej. Jeśli dziecko zaczęło mówić w 2 – 3 roku życia, to najprawdopodobniej w 6 – 7 roku życia rozwój mowy będzie nadal opóźniony w stosunku do standardów, ale będzie zgodny z indywidualnym tempem rozwoju. Na przyrost słownictwa w poszczególnych kategoriach części mowy mają wpływ:

• w zakresie rzeczowników – bogactwo i zróżnicowanie środowiska, w którym dziecko się wychowuje,
• w zakresie czasowników – ich szybki wzrost będzie zależał od tego, czy dziecko będzie miało możliwość działania,
• w zakresie wyrazów abstrakcyjnych – ich przyrost zależy od poziomu rozwoju intelektualnego dziecka.

Dzieci wstępujące do szkoły zawsze będą wykazywać pewną różnicę w  zakresie dojrzałości w posługiwaniu się językiem ojczystym, podobnie jak w zakresie rozwoju kostnego czy motorycznego. Jest to czas osiągania przez dziecko językowej sprawności systemowej, czyli umiejętności budowania zdań gramatycznie poprawnych w danym systemie językowym. Jednak pełną sprawność językową osiągamy około 12 roku życia.

Podsumowując: im dziecko ma więcej możliwości do obserwacji bliskiego i dalszego otoczenia, im więcej okazji do samodzielnego działania, im ma lepsze możliwości intelektualne, tym ma większe szanse na prawidłowy rozwój mowy. Angażuje bowiem swoje zmysły, motorykę dużą i małą, spostrzeganie, uwagę, pamięć i myślenie. Warto przysłuchać się, czy i jakie pytania zadają dzieci. Dlatego, że pytania uczą myślenia, a równocześnie dziecko zdobywa informacje o rzeczywistości.

 

Anegdota logopedyczna z życia wzięta:

 

Terapię logopedyczną prowadzę w oparciu o zeszyt ćwiczeń, w którym zapisuję materiał wyrazowy do utrwalenia w domu. Pewnego dnia do mojego gabinetu weszła pięcioletnia Angelika i od progu woła:

- A ja dzisiaj nie mam zesytu, ale za to mam kolcyki.

 

Konstrukcja zdania była poprawna, ale myśl nie całkiem uporządkowana.

 

 

 

                                                                                                                                                             Dorota Szymura